De Straffa Toebakoningin

Zoals de kaft toont redt Jommeke een klein pygmeemeisje van de gevaarlijke krokodil “Slokopoe” die het dreigde te verslinden. De Miekes waren direct smoor op het lieve schattige ukkie en ze werden beiden meter van het kindje. Zo nu en dan bezoeken ze hun metekindje en nemen dan steeds lekkers en speelgoed mee.

Jommeke -Straffa toebaka (fragment 1)

Met de vliegende bol zijn de reizen naar hun troetelkindje zo gedaan. Op automatische piloot is het makkelijk op en neer gaan en alles wordt dan ook in een wip geklaard, zowel de reis als de gebeurtenissen waarmee ze zich onderweg bezig houden. Maar kleine meisjes worden uiteraard ook groot en daarom besloten Annemieke en Rozemieke dat hun lieve dotje wel eens iets van de wereld buiten de jungle mocht zien. Dit jaar zouden ze haar bij wijze van verrassing eens op gaan halen met de vliegende bol.

Omdat het meisje nog nooit in haar leven sneeuw had gezien wilde Annemieke dit rond de jaarwisseling te doen. Rozemieke greep de gelegenheid aan om driekoningen te vieren zoals in het ware authentieke verhaal, dus met een zwarte koning. Of in dit geval een koningin, wat in een aanvaardbare afwijking is. Zo gezegd zo gedaan. Na een groot feest in het jungledorp keerde de tweeling met het meisje terug huiswaarts.

Jommeke -Straffa toebaka (fragment 2)

Ze was al wel snel gewend aan de vlaamse tradities die ze kreeg voorgeschoteld maar niet aan kleren. Haar hele ganse leven had ze helemaal naakt in de jungle rondgelopen maar dat vonden de Miekes geen probleem. Ze overtuigenden haar dat dat in Vlaanderen wel vaker gebeurde. Dit tot groot jolijt van Jommeke en Filiberke die dit zeker niet tegenspraken en het meisje onmiddelijk, volgens vlaamse traditie, een heel hartelijk wel(klaar)kom heetten.

Jommeke -(parodie)- De straffa Toebakoningin

Annemieke en Rozemieke pastte zich aan en zo werd er driekoninginnen gevierd. De donkere koningin genoot uitbundig van de magische witte hemelse vlokken die neerdwarrelden en zacht haar bruine huid kietelden. Uitbundig danste ze in de sneeuw en werd fel opgewonden. Ze wist niet dat zoiets bestond en vond het geweldig om mee te maken.

De Miekes raakten al even hitsig bij het zien van het mooie strakke gespierde lichaam dat ze huppelend in de sneeuw sierlijk heen en weer bewoog.
De glanzende donkere naakte huid vol witte vlokjes was een heerlijk geil zicht voor de tweeling en het liet hen evenmin onberoerd. Bibberen van kou deden de 3 koninginnen niet. Integendeel! Gloeiend heet kwamen ze thuis van hun driekoninginnentocht.

En weerom werd volgens een zoveelste volkomen normale aloude vlaamse traditie de avond voortgezet. Het originele album heeft niet voor niets volgnummer “69” meegekregen en de drie meiden verwenden elkaar heerlijk.

Op één van de vele hoogtepunten van die avond kwamen ook de jongens, niet geheel toevallig, binnen. De klaarkomende koningin was verrast Jommeke en Filiberke te zien en riep opgetogen:

“Heja Heja, Jommaka, Filibakka!! Koma meedoena !!
Ikke al vela weeta van vlamsa tradissa !!
Vlamsa tradissa issa plezant !!
Slorfo Jommaka likka likka!! namenam !!
Slorfo Filibakka fikka fikka. Vavoro en vanachtera!! lekkalekka !!
Blankas makkarakas mij goe pakkarakas !!
Dan allamal tezama me Annamika en Rozamika wippawippa fikkafikka !!
Ma amai ajajaj !! Vlamsa tradissas issa eela zwara straffa toebaka !!!”

Hoewel ze het absoluut niet konden verstaan wisten ze wel degelijk wat ze bedoelde!

(drawing by William V, 2024)